ویدیوهای عجیب از کنسرت‌های پاپ؛ وقتی خوانندگان بیشتر شبیه کمدین‌ها می‌شوند
بازی با هیجان یا ناتوانی در اجرا؟
در سال‌های اخیر، بسیاری از کنسرت‌های موسیقی پاپ با حاشیه‌هایی عجیب همراه بوده‌اند. گاه به دلیل استفاده از پلی‌بک (پخش آهنگ از پیش ضبط شده) در اجراها، گاه به دلیل حرکات عجیب و غریب خوانندگان روی صحنه و حتی در مواردی به دلیل پلی‌بک نوازندگان! اخیراً به نظر می‌رسد برخی خوانندگان تصمیم گرفته‌اند به هر قیمتی که شده، اجراهای زنده داشته باشند، حتی اگر این به معنای ناتوانی در خواندن صحیح یا فالش خواندن باشد.
در این میان، اگر بخشی از اجرای خواننده خوب باشد، ممکن است ویدیوهای مربوطه کم‌کم به تمسخر تبدیل شوند، نه آن‌طور که خواننده قصد داشته با آن لذت شنیداری را برای مخاطب فراهم کند. به عبارت دیگر، اجرای خواننده نه تنها دیده نمی‌شود، بلکه به راحتی تبدیل به یک سوژه طنز در فضای مجازی می‌شود.
نمونه‌هایی از اجراهای پرحاشیه
اخیراً ویدیوهایی از کنسرت‌های خوانندگانی چون میثم ابراهیمی، مجید رضوی، علیرضا طلیسچی و بهنام بانی در فضای مجازی منتشر شده که نشان‌دهنده مشکلات جدی در اجراهای زنده آن‌ها هستند. در این ویدیوها، گاه خواننده در حال خواندن آهنگ است اما مشخص نیست که چه می‌خواند، و گاه بخشی از موزیک ویدیوی آهنگ همراه با اجرای زنده پخش می‌شود، به طوری که هیچ هماهنگی میان آن‌ها وجود ندارد.
آکروبات بازی روی صحنه: هیجان یا بی‌هدف بودن؟
در برخی از کنسرت‌ها، شاهد حرکات غیرعادی از خوانندگانی مانند علیرضا طلیسچی و بهنام بانی هستیم که به طور مکرر پرش‌های بلند روی صحنه انجام می‌دهند. این حرکات، که به نظر نمی‌رسد بخشی از یک برنامه‌ریزی هنری یا حرفه‌ای باشد، بیشتر به یک بازی کودکانه شبیه است تا اقدامی هنری. این در حالی است که در کنسرت‌های بین‌المللی مانند لیدی گاگا و پینک، این حرکات به دقت برنامه‌ریزی شده و به عنوان بخشی از یک نمایش بزرگتر اجرا می‌شوند، نه به عنوان یک تلاش بی‌هدف برای جلب توجه.
حق مخاطب: کیفیت یا شوخی؟
زمانی که مخاطب برای حضور در یک کنسرت هزینه می‌کند، انتظار دارد که تجربه‌ای خاص و حرفه‌ای داشته باشد. تماشای یک اجرای زنده با کیفیت، فرصتی برای فرار از دغدغه‌های روزمره و لذت بردن از هنر است. اما به نظر می‌رسد این روزها کنسرت‌ها بیشتر به نمایش‌های نامناسب و نه چندان حرفه‌ای تبدیل شده‌اند. خوانندگانی که به جای تمرکز بر اجرای موسیقی، بیشتر به دنبال جلب توجه با حرکات بی‌هدف هستند.
اگر این هنرمندان استعداد بیشتری در خنداندن مخاطب دارند، چرا به سمت طنز و کمدی نرفته‌اند و همچنان در موسیقی باقی مانده‌اند؟ به نظر می‌رسد که با تبلیغات سنگین و هزینه‌های گزاف، سالن‌های کنسرت را تسخیر کرده‌اند، در حالی که حق هنرمندان مستعد و گروه‌های مستقل پایمال می‌شود.
سیستم مجوزدهی وزارت ارشاد: نگاهی به رویکرد حمایتی
پرسش بزرگی که در اینجا مطرح می‌شود این است که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی چه نظارتی بر وضعیت این خوانندگان دارد؟ چرا افراد با چنین سطحی از توانایی و اجرای ضعیف توانسته‌اند سالن‌های کنسرت را پر کنند و در حالی که برخی از بهترین خوانندگان و گروه‌های موسیقی به دلیل عدم حمایت، از حضور در صحنه‌های رسمی محروم هستند، این افراد همچنان به راحتی مجوز می‌گیرند؟
این امر به هیچ وجه به معنای محدود کردن فعالیت هنرمندان نیست، اما وزارت ارشاد می‌تواند با فراهم آوردن شرایط برای هنرمندان مستعد، فرصت‌های بیشتری برای رشد و پیشرفت موسیقی واقعی در کشور فراهم کند.
تحلیل پایانی
وضعیت کنسرت‌های موسیقی پاپ در ایران امروز به مسأله‌ای جدی تبدیل شده است. از حرکات بی‌هدف روی صحنه تا اجرای نادرست قطعات، این مسائل نشان می‌دهند که نیاز به تغییرات اساسی در کیفیت اجراهای زنده وجود دارد. این تغییرات تنها زمانی ممکن است که نظارت و حمایت‌های واقعی از هنرمندان مستعد صورت گیرد و نه اینکه تنها به حامیان مالی که کیفیت اجراها را فدای تبلیغات می‌کنند، میدان داده شود.
