سگ در فقه اسلامی
در اسلام، سگ به عنوان عین نجس شناخته شده است. این بدان معناست که تمامی اجزای سگ، از جمله بزاق، موی بدن، پنجه، و ناخن نجس هستند و تنها از طریق استحاله می‌توان آن‌ها را پاک کرد. نگهداری سگ تنها در موارد خاص مانند شکار، نگهبانی اموال یا اهداف مشروع شرعی مجاز است.
پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
«کسی که سگی را نگه دارد، مگر برای گله‌داری، شکار یا زراعت، هر روز یک قیراط از اجرش کاسته می‌شود.»
همچنین، درباره بزاق سگ تأکید شده است:
«اگر سگی ظرف یکی از شما را لیسید، هر چه در آن است دور بریزید و هفت بار آن را بشویید که یک بار آن با خاک باشد.»
اختلاف نظر در نجاست موی سگ
علمای اسلامی اغلب بر نجس بودن موی سگ تأکید دارند و معتقدند که در صورت برخورد با رطوبت، نجاست منتقل می‌شود. با این حال، سید مرتضی و مالک بن انس بر این باورند که موی سگ به دلیل بی‌روح بودن، نجس نیست.
دیدگاه مراجع تقلید درباره موی سگ
فتوای آیت‌الله خامنه‌ای:
- برخورد سگ مرطوب با لباس یا بدن انسان باعث نجس شدن می‌شود.
- اگر سگ کاملاً خشک باشد و با بدن یا لباس تماس داشته باشد، حکم به نجاست نمی‌شود.
- موی خشک سگ بر لباس یا بدن نمازگزار، باعث بطلان نماز می‌شود.
فتوای آیت‌الله مکارم شیرازی:
- سگ و خوک زمینی نجس‌اند، حتی موی خشک آن‌ها نیز نجس است.
- در صورت جدا کردن موی سگ هنگام نماز، نماز صحیح است. اگر بعد از نماز متوجه وجود موی سگ شود، اعاده لازم نیست.
فتوای آیت‌الله هادوی تهرانی:
- موی سگ نجس است و در صورت برخورد با رطوبت، نجاست منتقل می‌شود. در صورت شک، حکم به پاک بودن داده می‌شود.
راهکارهای رفع نجاست موی سگ
اگر تماس موی سگ با لباس یا بدن مرطوب محرز شود، موی سگ باید جدا و لباس‌ها آب‌کشی شوند تا از نجاست پاک شوند.
نتیجه‌گیری
سگ و اجزای آن از جمله موی بدن، در فقه اسلامی نجس محسوب می‌شوند. این نجاست در شرایط خاص و با رعایت احکام شست‌وشو قابل رفع است. در امور شرعی نظیر نماز، توجه به این مسائل بسیار مهم است.
